Z okazji Święta Miasta odbyła się uroczysta sesja Rady Miasta Poznania, w trakcie której wręczony został tytuł Honorowego Obywatela Miasta Poznania, a także przyznano wyróżnienia: "Zasłużony dla Miasta Poznania".

A kim byli patroni naszego miasta?
Święty Piotr - apostoł, uważany za pierwszego papieża. Według ewangelii Szymon syn Jana, do ok. 30 - rybak z Kafarnaum w Galilei, następnie apostoł, uczeń Jezusa. Święty katolicki i prawosławny. Św. Piotr jest autorem dwóch Listów, włączonych do kanonu Nowego Testamentu. Zmarł w 67 roku na Wzgórzu Watykańskim.

Święty Paweł - święty chrześcijański, apostoł. Ze względu na swą działalność misyjną, leżącą u podstaw formowania powszechnego Kościoła Chrystusowego, zwany Apostołem Narodów.

Figury patronów Poznania - Piotra i Pawła znajdują się na ulicy Głogowskiej, przy wejściu głównym do kościoła Matki Boskiej Bolesnej.

W 2007 roku otrzymaliśmy od naszego Czytelnika, Pawła Biskupskiego wiersz specjalnie ułożony przez niego na Imieniny Miasta:

Dziś Imieniny Mojego Miasta,
Miasta co Poznań się u nas zwie,
Spieszę mu także złożyć Życzenia,
Jakie Życzenia mam złożyć Tobie?

Niechaj nad Tobą,
Słońce wciąż świeci.
Kochają Ciebie ciągle,
Twe Dzieci.

Pokój też stale,
Gości w Twych domach.
Rodzina z Bogiem,
Będzie złączona.

Uśmiech Twe Dzieci,
Zawsze niech mają.
Stale uśmiechem,
Się obdarzają.

Bądź zawsze piękne,
Takie dziecinne.
Wciąż jednak inne,
O ukochane - miasto rodzinne!

Paweł Biskupski

Dodajmy, że w tym roku Poznań obchodzi jubileusz 770-lecia lokacji.

Lokacji miasta Poznania na lewym brzegu Warty dokonali synowie Władysława Odonica, książę Przemysł I i Bolesław Pobożny. Jak podkreśla wielu historyków, było to zwieńczenie dłuższego, zaplanowanego procesu. Dokument z roku 1253 przyznawał szereg przywilejów nowemu miastu. Poznań uzyskał samorząd i niezależność sądowniczą (szerszą niż później otrzymały niektóre inne miasta, na przykład Kraków). Przywilej lokacyjny Poznania określił też prawa i obowiązki mieszczan poznańskich i uprawnienia zarządcy - wójta.

Polska w XIII wieku była podzielona na szereg księstw, rządzonych przez potomków Bolesław Krzywoustego. Poznańska aglomeracja, w wyniku starć zbrojnych, była podzielona między dwa odrębne księstwa, lewobrzeżna należała do Henryka Pobożnego, prawobrzeżna wraz z Ostrowem Tumskim do Władysława Odonica i jego potomków.

W tym czasie w Europie Zachodniej prężnie rozwijały się miasta, zaczęto stosować nowe wynalazki, które znacznie ułatwiały pracę, rozwinął się handel, miasta stawały się ośrodkami gospodarki towarowo-pieniężnej, a nade wszystko rozwinęła się samorządność.

W 1231 r. prawa miejskie otrzymała Śródka, osada targowa położona na prawym brzegu Warty i Cybiny, rozwijająca się nieopodal książęcego grodu. Z dostępnych materiałów historycznych można przypuszczać, że była to lokacja Poznania na jego prawobrzeżnej części. Śródka otrzymała własny samorząd i prawa, a mieszkańców nazywano "civitas". Już w 1231 r. osiedlili się tu bracia Zakonu Kaznodziejskiego św. Dominika, co tylko potwierdza zamiar władcy (dominikanie osiedlali się tylko w miastach).

Sytuacja zmieniła się znacząco po przyjęciu całej Wielkopolski przez synów Władysława Odonica i rozwoju nowego szlaku handlowego Halle-Gubin-Poznań-Toruń. W tej sytuacji potencjał rozwojowy miasta był większy na lewym brzegu. W 1244 r. biskup poznański Boguchwał przekazał księciu Przemysławowi kościół św. Gotarda w zamian za kościół św. Wojciecha. W tym samym roku również zakon dominikański przeniósł się w okolice osady Gotarda. W myśl zasady, "gdzie dominikanie, tam miasto", w 1244 r. rozpoczął się proces kształtowania miasta Poznania. Jego zwieńczeniem okazała się lokacja na prawie magdeburskim. Założycielem miasta został Tomasz z Gubina. On to wytyczył granice miasta, ustalił zarys działek, sprowadził rzemieślników i kupców niemieckich. Tomasz z Gubina został pierwszym dziedzicznym wójtem miasta.

Lokacja Poznania okazała się wielkim sukcesem. Miasto już wkrótce po jego założeniu zaczęło się bujnie rozwijać, zbudowano ratusz, okazałą farę pw. św. Marii Magdaleny, a mieszczanie i panujący dbali o jego pomyślność. Dzisiejszy Stary Rynek i dwanaście ulic odchodzących od niego są świadectwem wzorowo przeprowadzonej lokacji.

Miasto miało owalny obrys, nieco odkształcony w części południowo-wschodniej w miejscu, gdzie stała osada św. Gotarda. Najwyższym elementem nowego miasta była Góra Zamkowa, czyli dzisiejsza Góra Przemysła. Przemysł II, syn i następca Przemysła I, wzniósł tam zamek. Nowo lokowane miasto miało powierzchnię ok. 21 ha - to jeden z największych założeń miejskich w tej części Europy, porównywalny z Krakowem czy Wrocławiem - z czego kwadratowy rynek liczył sobie 2 ha. Z rynku wychodziło dwanaście ulic, po trzy z każdego boku. Prowadziły one do bram miejskich, lub kończyły się ślepo przy murach. Rynek przeznaczono do celów handlowych i publicznych. Zaplanowano tu miejsca na kramy kupieckie, sukiennice, Wagę Miejską, ratusz i pręgierz, służący do karania złoczyńców. Przy czterech pierzejach rynku i ulicach, wytyczono parcele na domy i zabudowania gospodarcze dla mieszkańców.

Poznań to piąte co do wielkości miasto w Polsce – 545 073 mieszkańców według danych z końca ubiegłego roku; 261,91 km² powierzchni. Miasto studenckie, targowe, przedsiębiorców. Obecnie trochę rozkopane. Jednak jest kilka powodów, z których Poznań może być dumny.

Fot: Janusz Ludwiczak

ZOBACZ TAKŻE: Poznań jest miastem już od 769 lat

ZOBACZ TAKŻE: 23 hektary powierzchni, 80 wydarzeń i ponad milion zwiedzających rocznie – Targi mają 100 lat!

ZOBACZ TAKŻE: 122 lata temu Łazarz został przyłączony do Poznania